welcome

สวนไทย ลักษณะเฉพาะของสวนไทยที่มีมาแต่อดีต อาจจะกล่าวโดยสังเขปได้ดังนี้
• พันธุ์ไม้ที่เอามาปลูกในสวนไทย มิใช่จะมีแต่ดอกเพียงอย่างเดียว หากมีไม้ผลนำมาปลูกรวมอยู่ด้วย ทั้งนี้ เพราะว่าคนไทยเห็นความสำคัญของไม้ผลว่าเป็นพืชทางเศรษฐกิจมาช้านานแล้ว
• ในอดีต พระเจ้าแผ่นดิน และพระมหาอุปราชเท่านั้นที่จะมีอุทยานหรือสวนขนาดใหญ่ สวนเหล่านั้นมักนิยมสร้างอยู่นอกกำแพงวัง หรือไม่ก็นอกกำแพงเมือง และมักจะมีลักษณะเป็นสวนธรรมชาติเกือบทั้งสิ้น สวนดังกล่าวนี้ถูกกำหนดเป็นเขตหวงห้าม มีผู้ดูแลสวนเป็นยามเฝ้าสวนไปในตัว
• สวนที่ใช้เป็นส่วนประกอบของสถาปัตยกรรมถาวร มักจะเป็นสวนไม้ดัด และไม้กระถาง เป็นส่วนใหญ่ สวนเหล่านี้มักมีอยู่ในพระราชวัง วัง และพระอารามใหญ่ต่างๆสวนภูเขาจำลองชนิดหนึ่ง ที่เรียกว่าเขามอนั้น ก็มีอยู่แต่ในพระราชวัง วัง และตามพระอารามต่างๆ เช่นกัน เพราะถือเป็นธรรมเนียมว่าสวนชนิดนี้ จะไม่ทำในบ้านเรือนของสามัญชน เว้นแต่ในสถานที่ของผู้มีบุญบารมี และตามวัดวาอารามเท่านั้น
• สวนสมุนไพร หากจะมีก็คงมีตามวัด โดยพระภิกษุผู้มีความรู้เป็นหมอยาได้สร้างขึ้น เพื่อนำสมุนไพรมาประกอบเป็นโอสถชนิดต่างๆ ในสมัยกรุงศรีอยุธยา คนไทยเราต้องทำสงครามกับพม่า และบางครั้งก็ต้องต่อสู้กันเองเพื่อช่วงชิงอำนาจ ดังนั้นการปลูกว่านชนิดต่างๆ เพื่อนำมาใช้ในทางคงกระพัน จึงได้มีขึ้นตามสำนักผู้ทรงวิทยาคม ซึ่งกล่าวกันว่า การปลูกว่านนิยมปลูกตั้งแต่สมัยกรุงศรีอยุธยาตอนต้น • การสร้างสวนน้ำ ด้วยความจงใจให้มีขึ้น หาได้ยากมักจะเป็นสระ ตระพัง คู คลอง เพื่อจะได้น้ำจืดไว้ใช้ ต่อมาภายหลังเมื่อมีการนำบัวพันธุ์ต่างๆ ไปปลูกแหล่งน้ำนั้นจึงกลายเป็นสวนน้ำไปโดยปริยาย
• ในสมันก่อน เจ้านาย ขุนนาง ตลอดจนสามัญชน จะมีเรือนไม้เป็นที่อยู่อาศัย ขนาดของเรือนจะใหญ่โตโอ่อ่าเพียงใด ก็ขึ้นกับอำนาจวาสนา และกำลังทรัพย์ แต่อย่างไรก็ตาม เรือนไทยส่วนใหญ่จะมีนอกชานเป็นลานโล่ง และลานโล่งนี้จะได้รับการตกแต่งให้เป็นสวนกระถาง ปลูกพันธุ์ไม้ต่างๆ ตั้งเรียงรายอยู่ภายนอกชายคาและใต้ชายคา
• ในอดีต สวนที่สร้างขึ้นเพื่อให้เป็นสวนสาธารณะอย่างแท้จริงแทบไม่ปรากฏ เพราะสมัยก่อนจำนวนคนที่อยู่ในเมืองยังน้อยอยู่ และไม่ได้อยู่กันอย่างแออัด ถ้าเขาต้องการพื้นที่โล่งแจ้งอันกว้างขวางเพื่อใช้พักผ่อนหย่อนใจ หรือมีการเล่นอย่างสนุกสนาน ที่ดีที่สุดคือท้อง

ลักษณะเด่นของสวนไทยที่สำคัญคือสวนไม้ดัด
เรื่องราวของสวนไม้ดัดและสวนไม้ญี่ปุ่น ก็มีความสำคัญอยู่มิใช่น้อย กล่าวกันว่า คือไทยนิยมใช้ไม้ดัดกันมานานแล้ว นับตั้งแต่สมัยกรุงศรีอยุธยา การเล่นไม้ดัดซึ่งถือว่าเป็นงานอดิเรกนั้น ได้เริ่มขึ้นมาจากพระภิกษุสงฆ์ตามพระอารามก่อน แล้วแพร่หลายเข้าไปในรั้วในวังเจ้านาย และตามบ้านราษฎรทั่วไปที่มีฐานะดี ในรัชกาลที่ 2 การเล่นไม้ดัดและไม้ญี่ปุ่นเป็นไปอย่างเฟืองฟูมาก เรื่อยลงมาจนถึงขุนนางและสามัญชนผู้มีอันจะกิน จ่างพากันสนใจเล่นไม้ดัดและไม้ญี่ปุ่นกันอย่างกว้างขวาง ความนิยมนี้ได้มีล่วงเลยมาจนถึงรัชกาลที่ 3 ซึ่งปรากฏว่า รัชกาลที่ 3 ทรงถือไม้ดัดเป็นงานอดิเรกของพระองค์